Granice twórczości reportażowej są płynne, dzisiejszy reportaż nierzadko jest zaliczany do tzw. literatury faktu. Uchodzi za pograniczny gatunek, usytuowany między literaturą a publicystyką. W przeciwieństwie do twórczości operującej fikcją literacką reportaż, posługując się często formami zapożyczonymi z literatury pięknej, relacjonuje fakty, których autor był świadkiem.

Elementy kreacyjności występują w procesie porządkowania, zestawiania, konstruowania całości reportażu, w sposobach opisu i formach komentarza przybierającego także postać fabularyzowaną, np. reportaże R. Kapuścińskiego. W XX w. proza fabularna i reportaż silnie na siebie oddziaływały, tworząc formy mieszane.

Na kształt reportażu wpływa również tradycja form poprzedzających, jak relacje i opisy podróży, kroniki, epistolografia. Do jego rozwoju przyczyniła się także realistyczno-obyczajowa powieść XVIII i XIX w.

Do klasyków nowoczesnego reportażu zalicza się m.in.: E.E. Kischa, J. Reeda, J. Fučika, a w Polsce - K. Pruszyńskiego, J. Kisielewskiego, A. Fiedlera, I. Krzywicką, M. Wańkowicza, A. Jantę-Połczyńskiego, K. Kąkolewskiego, J. Lovella, K. Dziewanowskiego, R. Kapuścińskiego.